Mogway taldearen kontzertuaren une bat.
BIME festibala ez da ohiko festibala. Ondo dakigu hara hurbildu garen
guztiok. BIMEn aurki dezakegun eskaintza ez da soilik kontzertuetara
mugatzen. Hainbat aurkezpen, merkatu, hitzaldik... osatzen dute
egitaraua. BIMEk aste oso bat irauten du eta musikaz guztiz blaituta
bukatu dezakezue eta oraindik gehiago eskatzeko gogoekin geratu.
Kontzertuei erreparatuz, esan genezake festibal guztietan bezala
denetarik aurkitu genuela: nahiz eta batzuk besteak baino gehiago
erakutsi, musika maila onargarria entzun ahal izan genuen. Errepikatzekoa
seguru.
Lehenengo kontzertu interesgarria lehenengo eszenatokian izan zen.
Bertan
Imelda May-ren emanaldia ikusi ahal izan genuen bertaratu ginen
guztiok. Lau urte pasata zeuden Imelda-ren azken kontzertua ikusi
genuenetik Euskal Herrian. Azkena Rock festibalean izan zen eta nahiz
eta urte guzti hauetan bere musika gehiegi ez aldatu, badirudi soinu
melodikoagoen bila dabilela artista irlandarra. Balada bat baino gehiago
entzun ahal izan genuen eta nahiz eta bat baino gehiago oso
azpimarragarria izan, azkenean
Johnny Got a Boom Boom bere lehen
diskoko arrakasta izan zen txalotuena.
Ondoren, jende gehiena hirugarren eszenatokira hurbildu zen Sonic
Youth-eko kide izandako
Thurston Mooreren kontzertua ikustera. Nahiz
eta laugarren eszenatokian (aulki eta guzti dituena),
Fuel Fandangoren
kontzertua izan, kuriositate handia zegoen jakiteko ea zer egingo zuen
berak bakarrik Sonic Youth-eko taldeko kideak ondoan eduki gabe.
Kontzertua apenas 4 abestiz osatua egon zen. Progresio luzeak eta zubi
instrumentalak aurkitu genituen handik eta hemendik. Abesti guztiak bere
azken diskokoak izan ziren eta azkeneko ordu laurdena distortsioa eta
zarataz josita egon zen. Proposamen musikal originala eta soilik bakar
batzuek proposatu ahal dutenak.
Teen Age Riot-en zain zeudenek itxaron
behar izango dute.
Joe la Reina donostiarren kontzertua ikusteko gogo asko genuen.
Urteko diskorik borobilenetakoa sinatu ostean, BIMEra heldu ziren
zuzenean aurkezteko eta abestien zirrara berriz ere sentiarazteko.
Lastima soinua txarra baino txarragoa izatea. Ahotsa soilik atze-atzetik
entzun ahal izan zen eta
Macy Gray alde batera utzi eta hemen geratzea
aukeratu genuenok dezepzio puntu batekin erretiratu ginen
Basement Jaxx
ingelesen kontzertua ikustera.
Hura bai jaia. Baliteke teknikaren aldetik ez izatea kontzerturik onena.
Baina ez dago inongo zalantzarik: festibaleko kontzerturik
dibertigarriena izan zen. Basement Jaxx jende andanaz osaturiko taldea
da. Gutxienez bost abeslari ezberdin ikus daitezke eszenatokian
kontzertua aurrera doan bitartean. Beren techno, pop, dance, house fusio
dantzagarriak hankaz gora jarri zuen BEC. Baliteke argitaratu
duten azken diskoa ez izatea beraien karrerako onena, ez eta
onenetarikoa ere, baina ukaezina da ongi pasatzen dutela kontzertuetan
eta musikaren espiritu alaia soberan islatzen dutela.
Placebo ingelesen kontzertua ikusteko gogotsu geunden asko. Denbora pasa
da gurean ikusi genituen azkeneko alditik eta jakin mina genuen. Gaur
egun ezinezkoa da Placeboren kontzertu bat berezia izatea ondo baitakigu
nola lan egiten duten mutil hauek. Hala ere, harrigarria izan zen
zuzenean inoiz ez entzundako zenbait abesti entzutea. Kontzertuaren
ostean bat baino gehiago etxera erretiratu zen holako kontzertu bat ez
zuela berriz ikusiko pentsatzen.
Baina oraindik azkeneko kontzertu bat ikusteko aukera zegoen. Ordea,
Goseren emanaldia ikusteko laugarren aretora hurbildu ginenok hobe
izango genukeen etxera joan. Kontzertua ezinezkoa izan zen. Eta ezinezkoa diogu
gaueko hiruretan antzoki baten eserita ezin daitekeelako halako
kontzertu batez gozatu. Festibaleko segurtasun arduradunek aulki
ondoan egotera behartu gintuzten hara hurbildu ginen guztiei eszenatokia
hogei metrora utziz. Berriz ere