Bluesa eta sustraidun soinuek elgoibartarren ardatz izaten segitzen dute, urteen poderioz gero eta era borobilago eta eraginkorrago bihurtzen ari den estilo propioan. Ez da erraza, ez, kontzertu berean Queen-en I want it all edo Crazy little thing jotzea, segidan Rolling Stones-en Sweet virginia eta hortik Led Zeppelin-en What is and what should never be-ra naturaltasun osoz salto egitea. Black Crowes-eko Chris Robinson-en If you see California eta Chris Cornell-en You know my name-k musika garaikidea alde batera uzten ez dutela frogatu ziguten, nahiz eta oraingoan Alice In Chains-en Down in a holeren bertsio hunkigarria kantatu ez. Jon eta Patxiren ahotsak Rainbow-ren Catch the rainbow edo Beatles-en With a little help from my friends (Joe Cocker-en bertsioan) lortutako gailurretan, abestien momentu pausatu eta cresccendoetan erakutsitako ahalak bereziki harritzen nau. Erregistro ezberdinek eta bi ahotsen artean eraikitako armonia harrigarriek ia bakarra egiten dute Elgoibarko bikotea. Azken txanpan Hello mary Lou klasikoa, Gene Clark-en Polly, Janis Joplin-en Piece of my heart (aparta!), lehen aipatutako If you see California eta Led Zeppelin-en meddleya: Baby, I