Junior mailan ona izatea eta gero profesionaltasun munduan hobera nabarmen egiteak izugarrizko satisfakzioa ematen du. Horrelako zerbait sentitzen dugu The Tyde-ren bigarren disko hau entzuterakoan. Iaz lehen pausoak eman zituzten disko-mundu honetan eta oraindik ez zekiten oso ondo non zegoen iparra, estilo iparra (nahiz eta partaide batzuk Beachwood Spaks-en jo).Orain iparra eta oilarra erakusten dute ohorez. Lehen bost abestiak 100 metroko txapeldunen indarra eta leherkaria dute; Henry VIII eta Go ask yer dad kantuek bularra ateratzen dute helmugara heltzerakoan. Gero baretu egiten da gure korrikalaria, eta emozioak lasaituz doaz. Hemen zera ikusten dugu: Pastels eta Lloyd Cole gogotsuak eta gero Felt-en melodia abilezia, Lou Reed-en irakaskuntzak ondo birmoldatuak ahaztu gabe. Emaitza: distantzia handiko talde musikala. Etorkizunerako apustu hona, orainaldian asko gozatu ahal dezakeguna.