Egun batean norbaitek esan zuen bi musika mota daudela: egunekoa eta gauekoa. Delorean gauari nola, Beach Boys egunari hala, eta ez musikazko kidetasunak dituztelako, hain zuzen ere, baizik eta biek dakitelako egunari eta iluntasunari mamia ateratzen, mami hori musika bihurtzen, eta garrantzizkoena dena, entzuleari helarazten. Bada jendea alaitasunez dantza egiten duena, mundu hau zein polita zaion ospatzeko, eta bada jendea tristuraz dantza egiten duena, bere mamuak gainetik astintzeko, edo, batez ere, bada jendea negarrik ez egiteko dantza egiten duena. Zarauzko lauek beren diskoetan dagoeneko erakutsi digute zein baliabide dituzten, beren solasak zein sustrai dituen (80etako dance musika, The Cure taldearen iluntasuna, eta !!! taldearen edo Radio 4ren modernotasuna), eta zein izan duten praktika-eremu (underground indie-a, eta gauza bitxia dena, aurrekariengatik eta jarreragatik, punk-hardcore eszenari lotua). Sekula lehenago ez dute egin orain bezala hain soinu soila, hain zentratua, hain dotorea, eta hain sakona. Suite modura, Into the plateau osatzen duten zortzi kantuak sail batean sortzen dira, halakotzat jotako sail batean, alegia, tema bakoitzaren bereizgarriak batere nabarmendu gabe, pop kantuaren kontzeptutik ihes eginez eta dantzarako musikaren jarraibideei arreta jarriz, kantuak geruzaka eraikiz, zatika baino gehiago, tempoa kontrolatuz ororen gainetik, eta giroekin nahiz intentsitateekin jokatuz. Haien soinuak izan du bilakaerarik: baxua gero eta groovie-agoa, bateria gero eta sinkopatuagoa, eta sintetizadoreak bertan daude gero eta gehiago. Emaitza: dantzaren, erritmoaren eta gauekotasunaren halako sen guztiz beldurgarri bat.