Hala ere, bere Bish Bosch honek aurrekoen aldean baditu bere ezaugarriak. Trilogia baten amaiera bailitzan, Scott-en pauso berri bat aditzera ematen duela dirudi. Elkarrizketetan eta argazkietan bere aurpegia azaltzen hasi da azkenaldi honetan, eta horren isla balitz bezala, bere musikak irmotasun pittin bat galdu duela esango nuke; dinamika pixka bat arinagoa eta ia ia umore puntu bat erakustera ailegatzen da ere. Are gehiago, nolabait Scott 60. hamarkadan izan zen pop izar komertzialaren eta egungo musika sortzaile aurrerakoiaren arteko elkarpuntua aurkitzen ari dela bururatzen zait. Hots, bere iraganarekin bakea egiten ari dela, lotsarik gabe. Eta konbinazio horren laguntzaz bere lan borobilena plazaratu duela esatera ausartuko naiz. Eta bai, horrek zuzen zuzenean historia osoko nire disko kuttunenen artean dagoela esan nahi du, noski baietz.