1995eko Tilt disko txundigarriaren garaitik jarraitu duzuenontzat, ez
da ezusteko handirik Scott-en disko berri honetan. Tilt eta Drift-en
sakontasun eta edertasun deseroso azalduezin berbera aurkituko duzue
hemen. Musique Concrete kutsuko instrumentazio bitxiak, kantu estruktura
narratiboak eta poliedrikoak, doinu abstraktu eta atonalak, eta bere
betiko ahots miresgarri eta nahastezin hori itxurazko kaosa maisuki
menperatuz.
Hala ere, bere Bish Bosch honek aurrekoen aldean
baditu bere ezaugarriak. Trilogia baten amaiera bailitzan, Scott-en
pauso berri bat aditzera ematen duela dirudi. Elkarrizketetan eta
argazkietan bere aurpegia azaltzen hasi da azkenaldi honetan, eta horren
isla balitz bezala, bere musikak irmotasun pittin bat galdu duela
esango nuke; dinamika pixka bat arinagoa eta ia ia umore puntu bat
erakustera ailegatzen da ere. Are gehiago, nolabait Scott 60. hamarkadan
izan zen pop izar komertzialaren eta egungo musika sortzaile
aurrerakoiaren arteko elkarpuntua aurkitzen ari dela bururatzen zait.
Hots, bere iraganarekin bakea egiten ari dela, lotsarik gabe. Eta
konbinazio horren laguntzaz bere lan borobilena plazaratu duela esatera
ausartuko naiz. Eta bai, horrek zuzen zuzenean historia osoko nire disko
kuttunenen artean dagoela esan nahi du, noski baietz.